Prediction of left ventricular function in patients after acute myocardial infarction treated with primary angioplasty

Background: Despite a substantial reduction in in-hospital mortality, the long-term outcomes of patients with acute ST-elevation myocardial infarction (STEMI) undergoing primary percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) remain uncertain. The main causes include progressive left ventricle (LV) remodelling and impaired LV systolic function with a decreased ejection fraction (EF). B-type natriuretic peptide testing has recently emerged as an innovative approach that might enhance the echocardiography-based risk stratification after STEMI. The aims of the study included long-term echocardiographic assessment of LV function and remodelling in patients with STEMI treated with PTCA. Additionally, evaluation of the N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP) plasma level utility was performed to identify factors at patient discharge which would enable to predict LV dysfunction and remodelling after STEMI at 6-month follow-up. Methods: Echocardiography was performed in 98 patients at discharge and at 6-month follow-up. The diameters of the heart chambers and indices of LV systolic and diastolic function were measured. Plasma levels of NT-proBNP were measured before PTCA and at 6 months. Results: Primary PTCA successfully restored normal epicardial blood flow in the infarctrelated Artery (IRA) in 96 patients. At 6 months preserved LV systolic function (median EF 47.5%), decreased LV diastolic function with relaxation abnormalities (E/A < 1.0 and IVRT > 105 ms) and no significant increase in left ventricular end-diastolic diameter (LVEDD) were observed in study population. Multivariate analysis identified low baseline NT-proBNP level, low peak creatine phosphokinase (CPKmax) activity and high EF at discharge as powerful independent predictors of preserved EF at 6 months. LVEDD at discharge, baseline NT-proBNP level and CPKmax correlated with LVEDD at 6 months in the multiple regression model. In multivariate analysis a high NT-proBNP level on admission and low LVEDD at discharge were independent predictors of LVEDD change. Patient groups with reperfusion obtained 3.2 h from symptom onset (the median delay) did not differ with respect to IRA blood flow, infarct size assessed as CPKmax and LVEDD at 6 months. A significant increase in EF was noted only in patients with chest pain duration < 3.2 h. Time-to-treatment correlated with NT-proBNP level at 6 months. Conclusions: Successful primary PTCA in STEMI influences LV systolic function improvement and effectively prevents LV remodelling at the 6-month follow-up. Low baseline NT-proBNP, low CPKmax and high EF at discharge are powerful independent predictors of preserved EF after 6 months. A high NT-proBNP level on admission and low LVEDD at discharge predict a propensity for LV remodelling. A prolonged time-to-treatment of STEMI results in a lack of significant long-term improvement in LV systolic function and does not seem to have an impact on the occurrence of LV remodelling

Wpływ rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na odpowiedź zapalną u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu do tętnicy wieńcowej określa ryzyko nawrotu zwężenia. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na stężenia białek ostrej fazy oraz występowanie klinicznej restenozy. Materiał i metody: Przeprowadzono analizę post hoc prospektywnego badania kohortowego obejmującego 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Chorych porównywano w zależności od rodzaju i objętości użytego środka cieniującego. Dostępne niejonowe środki kontrastowe (jomeprol, jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonującego zabieg. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, miesiącu i po upływie pół roku od angioplastyki. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej wykonywano po 3 miesiącach oraz po roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Grupy pacjentów, u których zastosowano różne rodzaje środków cieniujących, nie różniły się wyjściową charakterystyką. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 osób, bez istotnych różnic w zależności od użytego kontrastu. Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielkość odpowiedzi zapalnej okazała się niezależna od rodzaju i objętości podanego środka cieniującego. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Rodzaj i objętość kontrastu nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej oraz występowanie klinicznej restenozy nie wiążą się z rodzajem i objętością współcześnie stosowanych środków cieniujących

Wpływ rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na odpowiedź zapalną u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu do tętnicy wieńcowej określa ryzyko nawrotu zwężenia. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na stężenia białek ostrej fazy oraz występowanie klinicznej restenozy. Materiał i metody: Przeprowadzono analizę post hoc prospektywnego badania kohortowego obejmującego 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Chorych porównywano w zależności od rodzaju i objętości użytego środka cieniującego. Dostępne niejonowe środki kontrastowe (jomeprol, jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonującego zabieg. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, miesiącu i po upływie pół roku od angioplastyki. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej wykonywano po 3 miesiącach oraz po roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Grupy pacjentów, u których zastosowano różne rodzaje środków cieniujących, nie różniły się wyjściową charakterystyką. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 osób, bez istotnych różnic w zależności od użytego kontrastu. Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielkość odpowiedzi zapalnej okazała się niezależna od rodzaju i objętości podanego środka cieniującego. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Rodzaj i objętość kontrastu nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej oraz występowanie klinicznej restenozy nie wiążą się z rodzajem i objętością współcześnie stosowanych środków cieniujących

Porównanie okołozabiegowych stężeń wybranych białek ostrej fazy u chorych na cukrzycę typu 2 i u osób bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do tętnicy wieńcowej

Wstęp: Wysokie stężenia markerów zapalnych stanowią czynnik prognostyczny rozwoju cukrzycy typu 2 u osób zdrowych oraz wskazują na chorych z cukrzycą zagrożonych dużym ryzykiem incydentów sercowo-naczyniowych. Celem niniejszej pracy była ocena okołozabiegowych stężeń wybranych białek ostrej fazy u pacjentów z cukrzycą typu 2 i osób bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do tętnicy wieńcowej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania kohortowego kolejno włączono 31 chorych na cukrzycę i 167 osób bez tego schorzenia. Wszystkich leczono z powodu stabilnej dławicy piersiowej metodą przezskórnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po upływie miesiąca od interwencji. Wizyty kontrolne po zabiegu angioplastyki przeprowadzano po upływie tygodnia, miesiąca i pół roku (z próbą wysiłkową) oraz po 3 miesiącach i po roku (bez próby wysiłkowej). Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu u chorych na cukrzycę i u osób bez tego schorzenia. Stężenia CRP we wszystkich punktach pomiaru oraz SAA po 24 godzinach i miesiącu od interwencji były istotnie większe u chorych na cukrzycę. Cukrzyca w wywiadzie, duży wskaźnik masy ciała i podeszły wiek wiązały się z podwyższonym stężeniem CRP przed zabiegiem w analizie 1-wymiarowej, podczas gdy po utworzeniu modelu wieloczynnikowego obecność cukrzycy utraciła istotność statystyczną. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 pacjentów, bez istotnych różnic między grupami. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano zwiększone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy, natomiast obecność cukrzycy po uwzględnieniu stężeń mediatorów zapalnych nie miała znaczenia prognostycznego w analizie wielowymiarowej. Wnioski: Chorzy na cukrzycę typu 2 poddani implantacji stentu do natywnej tętnicy wieńcowej charakteryzują się większą okołozabiegową aktywacją czynników zapalnych w porównaniu z osobami bez cukrzycy. Jednocześnie w populacji ogólnej wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej wszczepieniem stentu określa ryzyko jawnego klinicznie nawrotu zwężenia

Percutaneous coronary angioplasty in elderly patients: Assessment of in-hospital outcomes

Background: We aimed to assess in-hospital outcomes of percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) in elderly subjects. Methods: A total of 1000 consecutive patients, who had all been admitted for interventional treatment of symptomatic coronary artery disease, were retrospectively analysed. Results: Elderly patients (&#8805; 70 years of age) were more likely to be diabetic, hypertensive and of female gender. They more frequently were diagnosed with chronic heart failure as well as prior stroke. Significantly higher proportions of the elderly population presented with cardiogenic shock and underwent PTCA as a result of acute coronary syndromes. Multivessel coronary disease affected a large majority of senior patients. Although stenting dominated in both age groups, balloon angioplasty was relatively more frequently applied in the elderly. Coronary angioplasty in elderly patients was associated with fewer direct stenting procedures, longer exposure to X-rays and a higher volume of the contrast medium. The efficacy of intervention, assessed according to clinical and angiographic criteria, was high in both groups, although revascularisation was significantly less complete while crude in-hospital mortality higher in the elderly group. Advanced age remained an independent predictor of both increased in-hospital mortality and longer exposure to X-rays after an adjustment for the baseline characteristics in multivariable analyses. Conclusions: Despite frequent comorbidities and more extensive coronary athersoclerosis, a high rate of procedural success was achieved in the elderly population who underwent PTCA. However, after an adjustment for the baseline characteristics advanced age was still associated with a less favourable in-hospital outcome and a higher degree of procedural complexity. (Cardiol J 2007; 14: 143-154

Porównanie okołozabiegowych stężeń wybranych białek ostrej fazy u chorych na cukrzycę typu 2 i u osób bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do tętnicy wieńcowej

Wstęp: Wysokie stężenia markerów zapalnych stanowią czynnik prognostyczny rozwoju cukrzycy typu 2 u osób zdrowych oraz wskazują na chorych z cukrzycą zagrożonych dużym ryzykiem incydentów sercowo-naczyniowych. Celem niniejszej pracy była ocena okołozabiegowych stężeń wybranych białek ostrej fazy u pacjentów z cukrzycą typu 2 i osób bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do tętnicy wieńcowej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania kohortowego kolejno włączono 31 chorych na cukrzycę i 167 osób bez tego schorzenia. Wszystkich leczono z powodu stabilnej dławicy piersiowej metodą przezskórnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po upływie miesiąca od interwencji. Wizyty kontrolne po zabiegu angioplastyki przeprowadzano po upływie tygodnia, miesiąca i pół roku (z próbą wysiłkową) oraz po 3 miesiącach i po roku (bez próby wysiłkowej). Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu u chorych na cukrzycę i u osób bez tego schorzenia. Stężenia CRP we wszystkich punktach pomiaru oraz SAA po 24 godzinach i miesiącu od interwencji były istotnie większe u chorych na cukrzycę. Cukrzyca w wywiadzie, duży wskaźnik masy ciała i podeszły wiek wiązały się z podwyższonym stężeniem CRP przed zabiegiem w analizie 1-wymiarowej, podczas gdy po utworzeniu modelu wieloczynnikowego obecność cukrzycy utraciła istotność statystyczną. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 pacjentów, bez istotnych różnic między grupami. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano zwiększone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy, natomiast obecność cukrzycy po uwzględnieniu stężeń mediatorów zapalnych nie miała znaczenia prognostycznego w analizie wielowymiarowej. Wnioski: Chorzy na cukrzycę typu 2 poddani implantacji stentu do natywnej tętnicy wieńcowej charakteryzują się większą okołozabiegową aktywacją czynników zapalnych w porównaniu z osobami bez cukrzycy. Jednocześnie w populacji ogólnej wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej wszczepieniem stentu określa ryzyko jawnego klinicznie nawrotu zwężenia

Predicted and observed in-hospital mortality after left main coronary artery stenting in 204 patients

Background: The purpose of this study was to compare risk predicted using available risk scores and actual outcomes in patients with left main coronary artery disease undergoing percutaneous coronary intervention with stent implantation (PCI LM). Methods: We studied 204 patients treated with elective or emergent coronary angioplasty. We estimated in-hospital mortality using the EuroSCORE, Parsonnet and GRACE risk scores and compared this data with actual in-hospital mortality. Results: There were no deaths among 62 patients undergoing elective PCI LM regardless of the estimated risk. Acute coronary syndrome (ACS) was diagnosed in all 142 patients undergoing emergent PCI LM. Mortality in this group was 24% (34/142). Area under receiver operating characteristic curve (AUC) values for the EuroSCORE, Parsonnet and GRACE risk scores in patients with ACS were 0.812 (p = 0.0001), 0.857 (p = 0.0001), and 0.870 (p = 0.0001), respectively. No statistically significant differences were found when these AUC values for different evaluated risk scores were compared. Overall, the EuroSCORE and Parsonnet risk scores had no discriminative value, as all deaths occurred in the highest risk group. Only the GRACE risk score discriminated risk among intermediate- and high-risk patients with ACS. Conlusions: The EuroSCORE and Parsonnet scoring systems are of no value in predicting periprocedural mortality risk in patients undergoing elective PCI LM. Overall, discriminative ability of the EuroSCORE, Parsonnet, and GRACE risk scores in unselected patients with ACS undergoing emergent PCI LM was good. In this group of patients, the EuroSCORE and Parsonnet scoring systems had no discriminative value in low and moderate risk patients. Only the GRACE risk score discriminated risk among intermediate and high risk patients. (Cardiol J 2008; 15: 268-276

Dynamics of the Atmospheric Boundary Layer over two middle-latitude rural sites with Doppler lidar

The Atmospheric Boundary Layer (ABL) over two middle-latitude rural sites was characterized in terms of mean horizontal wind and turbulence sources using a standard classification methodology based on Doppler lidar. The first location was an irrigated olive orchard in ubeda (Southern Spain), representing one of the most important crops in the Mediterranean basin and a typical site with Mediterranean climate. The second location was PolWET peatland site in Rzecin (Northwestern Poland), representing one of the largest natural terrestrial carbon storages that have a strong interaction with the climate system. The results showed typical situations for non cloud-topped ABL cases, where ABL is fully developed during daytime due to convection, with high turbulent activity and strong positive skewness indicating frequent and powerful updrafts. The cloud-topped cases showed the strong influence that clouds can have on ABL development, preventing it to reach the same maximum height and introducing top-down movements as an important contribution to mixing. The statistical analysis of turbulent sources allowed for finding a common diurnal cycle for convective mixing at both sites, but nocturnal wind shear driven turbulence with marked differences in its vertical distribution. This analysis demonstrates the Doppler lidar measurements and the classification algorithm strong potential to characterize the dynamics of ABL in its full extent and with high temporal resolution. Moreover, some recommendations for future improvement of the classification algorithm were provided on the basis of the experience gained.Peer reviewe

Przewidywanie funkcji lewej komory u chorych po ostrym zawale serca leczonych inwazyjnie

Wstęp: Mimo dużej skuteczności pierwotnej przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki wieńcowej (PTCA) w redukcji śmiertelności wewnątrzszpitalnej u pacjentów z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) rokowanie odległe tych osób wiąże się z ryzykiem poważnych powikłań. Głównymi determinantami niekorzystnego przebiegu klinicznego chorych po STEMI są: postępująca przebudowa (remodeling) lewej komory (LV), polegająca głównie na jej poszerzeniu i zmianie kształtu, oraz upośledzenie funkcji skurczowej LV z obniżeniem jej frakcji wyrzutowej (EF). Oznaczanie stężeń peptydów natriuretycznych w osoczu stanowi obiecującą metodę, która mogłaby poprawiać proces stratyfikacji ryzyka chorych po STEMI, którego podstawą jest echokardiografia. Cele pracy prowadzonej w grupie chorych ze STEMI leczonych pierwotną PTCA obejmowały ocenę funkcji oraz występowania przebudowy LV z użyciem echokardiografii, ocenę przydatności oznaczania stężenia N-końcowego fragmentu mózgowego peptydu natriuretycznego (NT-proBNP) oraz próbę identyfikacji czynników pozwalających przewidzieć w dniu wypisu ze szpitala stopień upośledzenia funkcji oraz wystąpienie remodelingu LV po STEMI w 6-miesięcznej obserwacji. Metody: Grupę badaną stanowiło 98 pacjentów (23 kobiety, 75 mężczyzn). Przezklatkowe badanie echokardiograficzne wykonano w dniu wypisu ze szpitala i po 6 miesiącach, oceniając wymiary jam serca oraz parametry funkcji skurczowej (EF, wskaźnik kurczliwości - WMSI) i rozkurczowej LV (prędkości maksymalne napływu mitralnego: wczesnego - E oraz w czasie skurczu przedsionka - A, czas deceleracji wczesnego napływu mitralnego &#8212; DT, czas rozkurczu izowolumetrycznego - IVRT). Stężenia NT-proBNP mierzono w osoczu wyjściowo przed zabiegiem pierwotnej PTCA oraz 6 miesięcy po STEMI. Wyniki: Dzięki pierwotnej PTCA przywrócono prawidłowy przepływ nasierdziowy w tętnicy odpowiedzialnej za zawał u 96 chorych. W ocenie echokardiograficznej po 6 miesiącach wykazano u przeważającej większości pacjentów zachowaną funkcję skurczową LV (mediana EF 47,5%), obecność upośledzonej funkcji rozkurczowej LV o profilu zaburzonej relaksacji (E/A 105 ms) oraz brak istotnej zmiany wymiaru końcoworozkurczowego LV (LVEDD). Niezależnymi czynnikami prognostycznymi zachowanej EF po 6 miesiącach w analizie wielowymiarowej okazały się: niska maksymalna aktywność kinazy fosfokreatynowej (CPKmax), niskie wyjściowe stężenie NT-proBNP oraz wysoka EF przy wypisie. Wymiar końcoworozkurczowy lewej komory przy wypisie, stężenie NT-proBNP przy przyjęciu oraz aktywność CPKmax dodatnio korelowały z LVEDD po 6 miesiącach w modelu regresji wielokrotnej. Wysokie wyjściowe stężenia NT-proBNP oraz mały LVEDD przy wypisie pozostawały w analizie wieloczynnikowej niezależnymi czynnikami predykcyjnymi zmiany LVEDD, będącej estymatorem przebudowy LV. Nie wykazano istotnych różnic między grupami pacjentów, u których czas od początku bólu do uzyskania reperfuzji był krótszy lub równy 3,2 h i dłuższy od 3,2 h (mediana opóźnienia), pod względem nasierdziowego przepływu krwi w tętnicy odpowiedzialnej za zawał, wielkości obszaru martwicy ocenianej enzymatycznie oraz wartości LVEDD po 6 miesiącach, chociaż znamienny wzrost EF po tym okresie stwierdzono tylko w grupie chorych z czasem bólu krótszym lub równym 3,2 h. Czas od początku bólu do uzyskania reperfuzji dodatnio korelował ze stężeniem NT-proBNP po 6 miesiącach. Wnioski: Skuteczna pierwotna PTCA u pacjentów ze STEMI wpływa na istotną poprawę funkcji skurczowej LV oraz zapobiega niekorzystnej przebudowie LV w 6-miesięcznej obserwacji. Niskie wyjściowe stężenie NT-proBNP, mała aktywność CPKmax oraz wysoka wartość EF przy wypisie pozostają silnymi, niezależnymi czynnikami predykcyjnymi zachowanej EF 6 miesięcy po interwencji. Wysokie stężenie NT-proBNP przy przyjęciu oraz mały LVEDD przy wypisie są czynnikami prognostycznymi przebudowy LV. Dłuższy czas opóźnienia terapii reperfuzyjnej powoduje brak poprawy funkcji skurczowej LV w obserwacji odległej u leczonych inwazyjnie chorych ze STEMI, nie wpływając istotnie na wystąpienie remodelingu LV

Przezskórna angioplastyka wieńcowa u osób w wieku podeszłym - ocena wyników wewnątrzszpitalnych

Wstęp: Starzenie się społeczeństwa stanowi poważny problem w krajach rozwiniętych. Wraz z wiekiem ro&#339;nie występowanie choroby wieńcowej (CAD), co każe traktować jej skuteczne leczenie jak jedno z najważniejszych wyzwań współczesnej kardiologii. Celem niniejszej pracy była ocena wewnątrzszpitalnych wyników przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) u osób w wieku podeszłym. Metody: Badaniem o charakterze rejestru retrospektywnie objęto 1000 kolejnych osób leczonych interwencyjnie z powodu objawowej CAD. Pacjentów podzielono na dwie podgrupy wiekowe: &#8805; 70 rż. (n = 233) oraz < 70 rż. (n = 767). Wyniki: Spośród pacjentów ze starszej grupy wiekowej więcej było kobiet (40,8% vs. 26,6%; p < 0,00004), częściej rozpoznawano cukrzycę (24,0% vs. 17,4%; p < 0,04), nadciśnienie tętnicze (66,9% vs. 57,7%; p < 0,001), niewydolność serca (24,0% vs. 11,6%; p < 0,00001) oraz przebyty udar mózgu (8,1% vs. 4,7%; p < 0,05), a także większy odsetek pacjentów przyjęto do szpitala we wstrząsie kardiogennym (7,7% vs. 3,0%; p < 0,002). Powodem przezskórnej rewaskularyzacji u starszych pacjentów znamiennie częściej były ostre zespoły wieńcowe (61,8% vs. 47,5%; p < 0,0004). Choroba wielonaczyniowa dotyczyła znacznej większości starszych osób (81,1% vs. 63,8% wśród młodszych pacjentów; p < 0,00001). Mimo że implantacja stentu przeważała w obu grupach badanych, angioplastykę balonową wykorzystywano częściej u starszych pacjentów (23,4% vs. 16,5%; p < 0,01). Ponadto w analizie jednoczynnikowej wykazano mniejszą liczbę zabiegów bezpośredniej implantacji stentu (19,7% vs. 29,3%; p < 0,004) w tej ostatniej grupie. Angioplastyka wieńcowa w starszej grupie wiekowej wiązała się z dłuższym czasem ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie (11,1 &#177; 7,3 min vs. 9,5 &#177; 6,2 min, p < 0,001) oraz większą objętością podanego kontrastu (160,2 &#177; 87,2 ml vs. 149,2 &#177; 75,1 ml; p = 0,060). Skuteczność interwencji, oceniana na podstawie kryteriów klinicznych oraz angiograficznych, była wysoka w obu analizowanych grupach, choć w starszej grupie wiekowej odnotowano znamiennie mniejszy odsetek całkowitych rewaskularyzacji (12,0% vs. 26,7%; p < 0,01) oraz istotnie wyższą śmiertelność wewnątrzszpitalną (6,9% vs. 2,1%; p < 0,0003). Podeszły wiek był niezależnym czynnikiem prognostycznym większej śmiertelności szpitalnej oraz dłuższej ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie, po uwzględnieniu wstępnej charakterystyki badanych grup w analizie wieloczynnikowej (OR 2,90; 95% CI 1,08&#8211;7,75; p < 0,04 oraz R2 dla modelu = 0,30; p < 0,000001). Wnioski: Mimo częstszych chorób współistniejących i bardziej zaawansowanej miażdżycy tętnic wieńcowych wykazano wysoki odsetek skuteczności PTCA wśród starszych osób. Po uwzględnieniu wyjściowej charakterystyki badanej grupy u chorych w podeszłym wieku wyniki leczenia w okresie hospitalizacji były mniej korzystne, a same procedury - bardziej złożone. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 85-97